Σήμερα γνώρισα την ΜΑΝΑ: Ρομά, ζει σε παράγκα 30 τετραγωνικών, χωρίς ρεύμα, με τον άνδρα και τα παιδιά της. Η μεγάλη κόρη της σπούδασε νοσηλεύτρια, έφυγε απ’ το σπίτι και δουλεύει σε νοσοκομείο, η άλλη τελείωσε το λύκειο και σπουδάζει κομμωτική, ο άλλος θα πάει λύκειο, «σ ένα μάθημα έμεινε, θα διαβάσει και θα το περάσει», και τα μικρά δημοτικό. Επτά ψυχές, μαζί με τους γονείς τους εννιά, σε μια παράγκα χωρίς ρεύμα...
Έφερε ένα τραπέζι και καρέκλες, να κάτσουμε στην αυλή της, δίπλα στις γλάστρες της, με κέρασε καφέ κι, ενώ τον έπινα, με κοιτούσε στα μάτια κι έλεγε
«Θέλω ρεύμα, να μπορούν να διαβάσουν τα παιδιά μου το χειμώνα, να μπορώ κι εγώ να βάλω πλυντήριο
θέλω δουλειά, δουλειά για μένα και τον άνδρα μου, να μπορέσουμε να φροντίσουμε την οικογένειά μας.
Θέλω το δάνειο που μας έταξαν και μας έδωσαν μόνο το μισό.
Θέλω τα παιδιά μου να πηγαίνουν στο σχολείο, όπως όλα τα άλλα, να μην έχουν σκισμένα ρούχα, και να μην τα δείχνει η δασκάλα, λέγοντας «να τα τσιγγανόπουλα».
Θέλω τα παιδιά μου να σπουδάσουν, δεν θέλω να κάνω τα ίδια λάθη με την μάνα μου, που μ' έστειλε μόνο δημοτικό.
Θέλουμε μια δύναμη, δώστε μας μια δύναμη να ανοίξουμε τα φτερά μας»…
Η μόνη απ τον καταυλισμό που στέλνει τα παιδιά της στο σχολείο. Το ομολογεί συνάμα με περηφάνια αλλά και ντροπή. Το μεγάλο της στοίχημα: το Σεπτέμβρη να γεμίσει το σχολείο της γειτονιάς με «τσιγγανόπουλα», να μπορέσουν κι οι άλλοι γονείς να στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο, να μάθουν γράμματα, ακόμα και τα πιο μεγάλα, αυτά που ενηλικιώθηκαν, «να τους δώσουμε δύναμη να πάρουν τις ζωές τους στα χέρια τους»
Έφερε ένα τραπέζι και καρέκλες, να κάτσουμε στην αυλή της, δίπλα στις γλάστρες της, με κέρασε καφέ κι, ενώ τον έπινα, με κοιτούσε στα μάτια κι έλεγε
«Θέλω ρεύμα, να μπορούν να διαβάσουν τα παιδιά μου το χειμώνα, να μπορώ κι εγώ να βάλω πλυντήριο
θέλω δουλειά, δουλειά για μένα και τον άνδρα μου, να μπορέσουμε να φροντίσουμε την οικογένειά μας.
Θέλω το δάνειο που μας έταξαν και μας έδωσαν μόνο το μισό.
Θέλω τα παιδιά μου να πηγαίνουν στο σχολείο, όπως όλα τα άλλα, να μην έχουν σκισμένα ρούχα, και να μην τα δείχνει η δασκάλα, λέγοντας «να τα τσιγγανόπουλα».
Θέλω τα παιδιά μου να σπουδάσουν, δεν θέλω να κάνω τα ίδια λάθη με την μάνα μου, που μ' έστειλε μόνο δημοτικό.
Θέλουμε μια δύναμη, δώστε μας μια δύναμη να ανοίξουμε τα φτερά μας»…
Η μόνη απ τον καταυλισμό που στέλνει τα παιδιά της στο σχολείο. Το ομολογεί συνάμα με περηφάνια αλλά και ντροπή. Το μεγάλο της στοίχημα: το Σεπτέμβρη να γεμίσει το σχολείο της γειτονιάς με «τσιγγανόπουλα», να μπορέσουν κι οι άλλοι γονείς να στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο, να μάθουν γράμματα, ακόμα και τα πιο μεγάλα, αυτά που ενηλικιώθηκαν, «να τους δώσουμε δύναμη να πάρουν τις ζωές τους στα χέρια τους»
Ελεάννα Ιωαννίδου
Μέλος της Πολιτικής Κίνησης Θεσσαλονίκης
των Οικολόγων Πράσινων
Μέλος της Πολιτικής Κίνησης Θεσσαλονίκης
των Οικολόγων Πράσινων
(Θέλω τα παιδιά μου να πηγαίνουν στο σχολείο, όπως όλα τα άλλα, να μην έχουν σκισμένα ρούχα, και να μην τα δείχνει η δασκάλα, λέγοντας «να τα τσιγγανόπουλα».) Ελεάνα, αν η δασκάλα λέει «να τα τσιγγανόπουλα», μήπως μαζί με όλα που πρέπει να κάνουμε, να εκπαιδεύσουμε κ την δασκάλα;
ΑπάντησηΔιαγραφή